پرسپولیس با شکست های پرگل و تیمی از هم پاشیده، روزهایی را به خود می بیند که در تاریخ این باشگاه بی سابقه است. اما در این بین یکی هست که جلب نظر می کند. ایمون زاید بازیکنی که تا به حال 3 بار در سه بازی مختلف 3 گله شده. اگر به بازی این مهاجم کمی دقت کنید درمی یابید که او نه از تکنیک قابل توجهی برخوردار است و نه سرعت بالایی دارد. در حقیقت او هیچ خاصیت برجسته ای به جز چارچوب شناسی فوق العاده اش ندارد و این خاصیتی است که بازیکنان معدودی در دنیا از آن برخوردارند.

بارزترین نمونه داخلی بازیکن هایی از این دست فرشاد پیوس بود. بازیکنی که فقط و فقط محوطه جریمه و چارچوب را می دید. پیوس ماشین گلزنی پرسپولیس و تیم ملی بود ؛ کسی که برای همیشه در اذهان به عنوان سمبل آقای گلی باقی ماند.

اگر به دنبال نمونه خارجی این جنس از مهاجمان باشید می توان از فیلیپو اینزاگی نام برد. کسی که هیچ چیز نبود و همه چیز بود. نه تکنیک و قدرت بدنی خاصی داشت و نه سرزن متبحری بود اما به هر شکلی که تصور کنید گل زده است. بازیکنی که روی خط آفساید و در محوطه می چرخید و توپ ها را فقط به سمت دروازه شلیک می کرد، همین. کاری که خیلی از بازیکنان بااستعدادتر از او در انجامش عاجزند.

و حالا این زاید است که ما را به یاد این بازیکنان می اندازد و حضورش در زمین حتی اگر همیشه ندرخشد برای هر تیمی غنیمت است. او محوطه جریمه و چارچوب دروازه را مثل کف دست می شناسد. فقط حیف که این پرسپولیس سودی از این مهره نمی برد. زاید، تنها نقطه روشن این پرسپولیس سیاه است.